Za co Jezus (nie)skrytykował kościół?

[Gerald]

Powiem jeszcze raz: w szpitalu na onkologii dziecięcej są umierające w męczarniach niemowlaki.

Ja akurat bym nie miał sumienia ich rodzicom tłumaczyć, że to przez grzech kogo innego 10 tys. lat temu, ani opowiadać jakieś analogie o gwarancji producenta. Co to kogo obchodzi? Ważne jest, że jest ogromne, niezasłużone cierpienie, i jeśli dobry lekarz może pomóc, to pomaga. A jeśli może uleczyć i nie leczy, to jest współodpowiedzialny. O tym mówi ten cytat z Jakuba, który podał Martin:

Kto zaś umie dobrze czynić, a nie czyni, grzeszy.

Dopuszczanie do zła też jest złem.

Naprawdę widzę, że unikasz trzech podstawowych problemów:
1. Cierpienie wielu ludzi jest bez wątpliwości niezasłużone: Hiob, małe dzieci,
2. Bóg ma fizycznie możliwość to cierpienie przerwać, ale z tylko sobie znanych powodów tego nie robi, biorąc za wszystko odpowiedzialność,
3. Biblia w wielu miejscach wcale nie ukrywa, że tak właśnie jest.

Ja też uważam, że cierpienie wielu ludzi jest niezasłużone i każdy kto ma choć trochę empatii, a widzi cierpienie naokoło, pewnie myśli podobnie.
Bóg ma możliwość przerwać cierpienia, wyleczyć wszystkich czy nie dopuścić do tego, aby umierające noworodki cierpiały.
Tylko wydaje mi się, że Bóg nigdzie nikomu nie obiecał życia bez cierpienia, albo zrozumienia przyczyny takich czy innych cierpień.

Natomiast przez Jezusa obiecał to:
«Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. 26 Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?»Jana 11:25

A o dzieciach mówił tak:
13 Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. 14 A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: «Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. 15 Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego». 16 I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je."Marka 10"13-16

Czym jest nawet 80 czy 100 lat życia w zdrowiu i bogactwie i urodzie do wieczności?

Bóg dał nam raj. Odrzuciliśmy go. To prawda nie my osobiście go odrzuciliśmy i nie odpowiadamy za winy naszych przodków, ale, jak się zastanowić to odrzucamy go codziennie.
Czy jesteśmy tacy, jakimi chciałby nas Bóg?
Kto święty, sam z siebie, niech pierwszy rzuci kamieniem...
W codziennej gonitwie życia zapominamy o Bogu i dopiero, gdy przychodzi jakieś cierpienie szukamy pomocy.
Czy w pierwszej kolejności u Boga szukamy pomocy?
Chyba jednak, zazwyczaj w ostateczności, czyli dopiero wtedy, gdy już innej nadziei nie ma bo wszystko zawiodło...
Jak wiele osób nawraca się pod wpływem cierpienia, ale ile trwa w wierze, gdy cierpienie minie?
Czy jesteśmy wdzięczni Bogu za to, że jesteśmy czy przyjmujemy swoje życie, jako coś co nam się należy?

Jezus ciągle podkreślał, aby nie martwić się o to co tu i teraz, tylko bardziej martwić się o to co dalej
"Lecz mówię wam, przyjaciołom moim: Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, a potem nic więcej uczynić nie mogą. 5 Pokażę wam, kogo się macie obawiać: bójcie się Tego, który po zabiciu ma moc wtrącić do piekła. Tak, mówię wam: Tego się bójcie!" Łukasza 12:4-5
Los dzieci cierpiących i umierających na rękach rodziców też mnie przeraża i przerasta, ale o dzieci się nie boję bo jestem pewien, że Bóg obietnicy dotrzyma.
Bóg dał nam, co miał dać, zbawienie, trzeba chcieć czegoś więcej?