„Program : Czyńcie ją /*Ziemię*/ sobie podporządkowaną”

[Konq]

Właśnie tu jest twój problem. Człowiek to nie jest program, w tym sensie, że ktoś usiadł i napisał algorytm jak się ma zachowywać w zadanych sytuacjach.

W istocie tak właśnie jest. DNA nie ma innej funkcji jak ta która określa jak organizm ma zachować się w danych sytuacjach.

Człowiek to jest efekt skrzyżowania genów dwóch innych ludzi, na co potem się nakłada milion efektów losowych, z czego część może być jeszcze zmieniana przez późniejsze doświadczenia, a część w ogóle nie wiadomo jak działa.

Wbrew pozorom te krzyżowanie genów niewiele zmienia w kwestii różnego zachowania się organizmów w danych sytuacjach. Różnice jakie są pomiędzy poszczególnymi ludźmi nie są istotne dla zachowania gatunku, tu statystyka jest nieubłagana i większość osób zachowa się w danej sytuacji podobnie, aby przedłużyć gatunek.

Można to widzieć jak połączenie programowania genetycznego z siecią neuronową, ale to i tak jest niesamowicie uproszczone i ułomne porównanie.

W zasadzie jeśli mielibyśmy d0 czynienia z jakimkolwiek dziełem istoty wyższej, widzielibyśmy to dzieło w uproszczeniu. "Piknik na skraju drogi" Strugackich się kłania.

Dlatego właśnie cała metafora człowieka jako programu napisanego przez Boga ma się jak pięść do oka i jest nie do uratowania. .

Bo stosujesz odgórne założenia. Dlaczego uważasz, że sens życia człowieka ma być celem Programisty? Może po prostu stawianie sobie celów jest tylko kodem organizmu człowieka, który zapewnia mu przetrwanie. Może dla Programisty kod "człowiek" w ogóle nie ma znaczenia w oderwaniu od całości programu.

Można też widzieć cały świat jako bardzo skomplikowaną komputerową symulację - i to ma trochę więcej sensu - ale wtedy nie ma żadnego celu i planu dla każdego z nas indywidualnie. W tej hipotezie po prostu ktoś zapuścił symulację i patrzy co się stanie. My jesteśmy śmiesznymi żuczkami, które biegają po ekranie, nie ma znaczenia co z nami będzie, najwyżej się skasuje wszystko i puści symulację od nowa.

I taka wizja - choć dołująca - jest i tak znacznie bardziej pocieszająca niż wieczne torturowanie żuczków jak w jakimś chorym odcinku Black Mirrora.

Ale to oczywiście przypuszczenie, nikt nie ma dowodu, że tak jest.

Ja lubię porównanie do akwarium. Rybka patrząca przez szybę na moją twarz zawsze będzie "myślała", że to po prostu inna duża ryba. Tak samo i człowiek zawsze sobie wyobraża Boga "na swój obraz". Dlaczego w takich samych sytuacjach myślimy, że to ryba jest w błędzie?