Prymat Świętego Piotra

[mateusz]

Nie, nie będzie o opokach, bo to słyszałam już sto razy i zdaje się, że rozumiem, dlaczego interpretacja KRK jest błędna. Ale czytając fragmenty po Zmartwychwstaniu nie daje mi spokoju rozmowa nad jeziorem Jezusa z Pioterm, gdy mówi mu: „Paś owce moje” (J 21,17). Tylko do Piotra, trzykrotnie. I na pewno nie miał na myśli odziedziczenia stada bydła
Nie rozumiem tez dlaczego sukcesja przekazywana kościelne jest nie tak? Przecież po śmierci Judasza były wybory na "stołek", bo brakowało dwunastego. I nie przyjęli dwóch, ale organizowali losy, bo był potrzebny jeden, bo jednego ubyło. Dlaczego jest nie tak ciągnięcie tego do dzisiaj?

To ja może opowiem jak to było historycznie.

Na początku struktura gmin chrześcijańskich wyglądała prawdopodobnie dość chaotycznie. Każdy, w zależności od daru jaki posiadał, dawał coś od siebie. Nadzór na tym sprawowali charyzmatyczni przywódcy i apostołowie. Klasyczny przykład takiego podejścia: 1 Kor 12. Pewnie wielu spodziewało się, że Jezus powróci niedługo (jak w 1 Tes - jeszcze za życia apostoła Pawła, albo jak w Ewangeliach - "nie przeminie to pokolenie") i dlatego nie było sensu się jakoś bardziej organizować.

W drugiej połowie I w. n.e. zaczęło przybywać konwertytów, prymitywizm przestał się to sprawdzać i w kościołach chrześcijańskich zaczęła się kształtować hierarchia. Początkowo nie było to nic zaawansowanego: danym kościołem zarządzała rada starszych (inaczej prezbiterów albo biskupów), wybieranych albo przez apostołów (Dz 14:23), albo przez samą wspólnotę. Taki układ, zwany czasem wśród protestantów prezbiteriańskim, przetrwał przynajmniej do końca I wieku w niektórych kościołach.

Jednocześnie zaczęło to ewoluować w stronę rozróżnienia między prezbiterem a biskupem - biskup miał być liderem danej gminy, któremu pozostali prezbiterzy podlegają. Taki ustrój kościoła nazywa się czasem episkopatem monarchicznym (bo biskup jest jak monarcha). Ustrój ten był już w Antiochii pod koniec I w., o czym świadczą zachowane listy biskupa i męczennika, Ignacego. Zalążki takiego ustroju widać też w tzw. listach pasterskich (do Tytusa, oba do Tymoteusza), gdzie jest mowa o tym jakie cechy musi spełniać biskup i prezbiter (Tt 1:5-9)

A jak to wygląda w momencie pisania Ewangelii Jana (bo stamtąd dałeś cytat)? Mamy akurat dokument z tamtych czasów: list Klemensa, biskupa Rzymu (przyjaciela Pawła lub Piotra lub obydwu, zależnie któremu źródłu wierzyć), do Koryntian. W Koryncie doszło do jakiejś wrzawy i obalono radę starszych. Klemens jest oburzony i chce, żeby ich przywrócić. Warto zwrócić uwagę, że dla katolików Klemens jest jednym z pierwszych papieży. Sam list jest pisany w imieniu całego kościoła w Rzymie, ale z innych źródeł wiemy, kto go napisał.

Także i nasi Apostołowie wiedzieli przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, że będą spory o godność biskupią. Z tego też powodu, w pełni świadomi, co przyniesie przyszłość, wyznaczyli biskupów i diakonów, a później dodali jeszcze zasadę, że kiedy oni umrą, inni wypróbowani mężowie mają przejąć ich posługę. Uważamy zatem, że nie jest rzeczą słuszną odsuwać od tej posługi ludzi, którzy wyznaczeni przez Apostołów lub też później przez innych wybitnych mężów za zgodą całego Kościoła służyli owczarni Chrystusowej w sposób nienaganny, z pokorą i spokojem, bez małostkowości, i którym od dawna wszyscy dają dobre świadectwo. I niemały byłby to błąd pozbawiać godności biskupiej tych, co składają Bogu ofiary w nieskazitelnej pobożności. Szczęśliwi ci prezbiterzy, którzy zakończyli już swoją drogę! Dla nich przynajmniej dobiegła ona właściwego kresu, przynosząc oczekiwane owoce. Nie potrzebują się lękać, że ktoś może ich usunąć z wyznaczonego im stanowiska. Widzimy bowiem, że niejednego odsunęliście od służby Bożej, choć żyjąc szlachetnie sprawował ją w sposób nienaganny i zasługujący na powszechny szacunek.

https://sites.google.com/site/poranekpan...-koryntian

Także była już wtedy wiara w sukcesję w jakiejś formie. Apostołowie ustanowili radę starszych, a później na miejsce tych starszych wspólnota miała sobie wyznaczać kolejnych spośród ludzi znanych i cenionych. Do powołania następcy potrzebna była zgoda całej gminy. Daleko stąd do struktury KK, ale w jakimś stopniu zadania apostołów są przekazywane następcom.

W Ewangelii Jana moim zdaniem wygląda to podobnie: Jezus przed odejściem przekazuje apostołowi pieczę nad swoim stadem. W domyśle na tej samej zasadzie apostoł przekaże ją potem biskupom w założonych przez siebie wspólnotach. Ogólnie Piotr jest często w starożytności symbolem biskupa, nie tylko Rzymu.

Oczywiście o prymacie biskupa Rzymu nie ma jeszcze mowy. To się rodziło pomału. Najpierw kościół w Rzymie uzyskał tytuł "przewodzącego w miłości" (List Ignacego do Rzymian, koniec I w., jakoś tak 10-15 lat po Ewangelii Jana). Potem zaczęto go traktować jako punkt odniesienia przy stwierdzaniu co jest oryginalną, apostolską nauką a co nie - argumentując w ten sposób, że kościół ten zachowuje nauki przekazane przez apostołów Piotra i Pawła (Ireneusz "Przeciw herezjom", druga połowa II w.). Potem z czasem biskup rzymski uzyskał honorowy prymat, jako "pierwszy wśród równych" patriarchów (okres pentarchii). Papieże zaczęli domagać się rzeczywistej władzy nad wschodnimi patriarchami, co doprowadziło do schizmy najpierw w IX, a potem XI wieku. Dogmat o nieomylności to dopiero XIX wiek.