2019-01-31, 05:02 PM
A to ja tak trochę w odpowiedzi zadam pytanie: na co według ciebie generalnie zasługujemy jako ludzie?
Skąd ma wynikać to, że sobie zasłużyliśmy albo nie zasłużyliśmy?
Do czego konkretnie Boga zobowiązuje sam fakt naszego istnienia?
Jak ty to widzisz?
Nie dramatyzuj znowu z tym "bylibyście im powiedzieć w twarz", jakby to było aż takie wbrew powszechnej opinii. Wcale nie tak znowu ludzi obwinia akurat Boga za to, że ich spotykają nieprzyjemności. Zresztą mój przyjaciel Greg leczył raka od prawie roku, przecierpiał swoje. Jakoś nie widzi nic skandalicznego w stwierdzeniu, że to od Boga pochodzi.
Ale też i nie upraszcza sprawy ani nie sprowadza wszystkiego do "kary za bezbożność". I ja też nie. Twierdzę dalej, tak samo jak twierdziłem, że herr Hitler był od Boga i wszystko co się działo miało swoje źródło w jego postanowieniu. Ale nie mówiłem nigdy dlaczego tak postanowił. Zwyczajnie nie wiem czy to czegoś konsekwencja, czy za coś kara, czy coś całkiem innego. Nie przeszkadza mi widzieć tu Boga jako kogoś odpowiedzialnego, kto się tej odpowiedzialności wcale nie wypiera, wręcz przeciwnie: jeżeli wierzyć Biblii to wręcz ją podkreśla.
Dlatego nie biorę udział w tej rozmowie, bo ewidentnie nie dotyczy ona moich poglądów, tylko poglądów kogo innego. Wiem, że ludzie nieprzyjemnie upraszczają sobie takie sprawy i posuwają się za daleko deklarując, że wiedzą doskonale jakie są powody postanowień Boga. Ja się tak daleko nie posuwam, mogę tylko próbować zgadywać.
Nie zachowuj się, Mateusz, jak byś był jedyny, który zdaje sobie sprawę z tego jak ludzie cierpią. Myślisz, że tylko ty jeden bywałeś na oddziałach onkologii? Mieszkaliśmy w Lublinie z taką wielką pluszową żabą, która była jednym z wielu prezentów, które ludzie dawali dla dzieci chorych na raka. Dzieci nie mogły jej mieć, więc wzięliśmy ją sobie do domu. Przypominała mi o nich. Ale zdaje się, że widziałem w niej całkiem co innego niż ty widzisz, bo nie wywoływała we mnie najmniejszej chęci wznoszenia pięści do nieba ani opinii, że to skandaliczne widzieć rolę Boga w nieszczęściach innych. Wywołuje we mnie zupełnie inne uczucia. Zupełnie inne.
Inaczej widzę świat. Inaczej widzę w nim Boga. Inaczej widzę dzieci. Inaczej widzę życie i śmierć, radość i cierpienie.
Dziwne jest to jak inaczej ludzie mogą widzieć świat, ale tak jest. Możesz krzyczeć "jak tak można" ile dusza zapragnie, ale na co to komu się przyda? Ani trochę nie zbliży cię to do tego, żeby poznać co widzę i zrozumieć dlaczego. Z drugiej strony ja wiem co ty widzisz i rozumiem powody. Korwinem nie jestem, wiem co się czuje widząc dziecko, które cierpi i kiedy się odruchowo szuka sensu, ale nigdzie go nie widać.
Do tego punktu rozumiemy się dobrze. Dopiero dalej się nam drogi rozmijają.
Niech się rozmijają. Ja nie chcę zgodności ani jednorodności. Chcę wiedzieć, widzieć, czuć, że ludzie myślą inaczej i widzą inaczej. Niech mnie nawet oskarżają o różne rzeczy, o nieludzkie okrucieństwo, zresztą pewnie nawet muszą, bo to naturalny wniosek z innego sposobu widzenia. Ale ja nie zawsze chcę odpowiadać. Znajdziesz bez problemu innych, którzy chcą dyskutować, udowadniać, przekonywać.
Ja widzę świat niż ci, też. Nie będę udowadniać jak oni, dla mnie "obrona wiary" to jakaś aberacja. Cenniejsze są dla mnie te twoje odruchy oburzenia, niż szukanie racji. Wszystko mi jedno czy ją mam czy nie mam, ważniejsze jest, że te odruchy i wnioski płyną z czegoś pięknego, z tej bardzo ludzkiej miłości do innych ludzi. Podoba mi się. Więc czemu miałbym to zmieniać? Dajesz dobry przykład innym, bo to właśnie na tym, co tobą kieruje w tych poglądach, powinno się budować swoją wizję Boga, a nie wbrew temu!
Zgadzam się więc z tobą, że to skandal, że wielu ludzi po kościołach dla swoich przekonań zagłusza w sobie te ludzkie odruchy. Jak ci to w czymś pomoże, możesz mnie wrzucić do tej samej kategorii, a ja - czy chcesz czy nie - zawsze się zastanowię, czy może nie masz racji. Ale lepiej nie przebywaj ze mną za dużo, bo szybko zauważysz, że nijak do ludzi z tej kategorii nie pasuję. O jaka wtedy kategoria zostanie?
Mniejsza z tym, może kiedyś będzie okazja pogadać bardziej prywatnie. Może na OdwykCampie? Jak nie będzie to szkoda, bo to jedna z tych spraw, o których nie za dobrze się pisze. Litery są zbyt rzeczowe i zimne na takie tematy. Nie przekazują dobrze tego co chcę powiedzieć. Szkoda, że nie można po prostu wejść w czyjąś głowę na chwilę i zobaczyć świat jego oczami. To by wiele rzeczy uprościło.
Pewnie Black Mirror zrobi kiedyś o tym odcinek.
Skąd ma wynikać to, że sobie zasłużyliśmy albo nie zasłużyliśmy?
Do czego konkretnie Boga zobowiązuje sam fakt naszego istnienia?
Jak ty to widzisz?
Nie dramatyzuj znowu z tym "bylibyście im powiedzieć w twarz", jakby to było aż takie wbrew powszechnej opinii. Wcale nie tak znowu ludzi obwinia akurat Boga za to, że ich spotykają nieprzyjemności. Zresztą mój przyjaciel Greg leczył raka od prawie roku, przecierpiał swoje. Jakoś nie widzi nic skandalicznego w stwierdzeniu, że to od Boga pochodzi.
Ale też i nie upraszcza sprawy ani nie sprowadza wszystkiego do "kary za bezbożność". I ja też nie. Twierdzę dalej, tak samo jak twierdziłem, że herr Hitler był od Boga i wszystko co się działo miało swoje źródło w jego postanowieniu. Ale nie mówiłem nigdy dlaczego tak postanowił. Zwyczajnie nie wiem czy to czegoś konsekwencja, czy za coś kara, czy coś całkiem innego. Nie przeszkadza mi widzieć tu Boga jako kogoś odpowiedzialnego, kto się tej odpowiedzialności wcale nie wypiera, wręcz przeciwnie: jeżeli wierzyć Biblii to wręcz ją podkreśla.
Dlatego nie biorę udział w tej rozmowie, bo ewidentnie nie dotyczy ona moich poglądów, tylko poglądów kogo innego. Wiem, że ludzie nieprzyjemnie upraszczają sobie takie sprawy i posuwają się za daleko deklarując, że wiedzą doskonale jakie są powody postanowień Boga. Ja się tak daleko nie posuwam, mogę tylko próbować zgadywać.
Nie zachowuj się, Mateusz, jak byś był jedyny, który zdaje sobie sprawę z tego jak ludzie cierpią. Myślisz, że tylko ty jeden bywałeś na oddziałach onkologii? Mieszkaliśmy w Lublinie z taką wielką pluszową żabą, która była jednym z wielu prezentów, które ludzie dawali dla dzieci chorych na raka. Dzieci nie mogły jej mieć, więc wzięliśmy ją sobie do domu. Przypominała mi o nich. Ale zdaje się, że widziałem w niej całkiem co innego niż ty widzisz, bo nie wywoływała we mnie najmniejszej chęci wznoszenia pięści do nieba ani opinii, że to skandaliczne widzieć rolę Boga w nieszczęściach innych. Wywołuje we mnie zupełnie inne uczucia. Zupełnie inne.
Inaczej widzę świat. Inaczej widzę w nim Boga. Inaczej widzę dzieci. Inaczej widzę życie i śmierć, radość i cierpienie.
Dziwne jest to jak inaczej ludzie mogą widzieć świat, ale tak jest. Możesz krzyczeć "jak tak można" ile dusza zapragnie, ale na co to komu się przyda? Ani trochę nie zbliży cię to do tego, żeby poznać co widzę i zrozumieć dlaczego. Z drugiej strony ja wiem co ty widzisz i rozumiem powody. Korwinem nie jestem, wiem co się czuje widząc dziecko, które cierpi i kiedy się odruchowo szuka sensu, ale nigdzie go nie widać.
Do tego punktu rozumiemy się dobrze. Dopiero dalej się nam drogi rozmijają.
Niech się rozmijają. Ja nie chcę zgodności ani jednorodności. Chcę wiedzieć, widzieć, czuć, że ludzie myślą inaczej i widzą inaczej. Niech mnie nawet oskarżają o różne rzeczy, o nieludzkie okrucieństwo, zresztą pewnie nawet muszą, bo to naturalny wniosek z innego sposobu widzenia. Ale ja nie zawsze chcę odpowiadać. Znajdziesz bez problemu innych, którzy chcą dyskutować, udowadniać, przekonywać.
Ja widzę świat niż ci, też. Nie będę udowadniać jak oni, dla mnie "obrona wiary" to jakaś aberacja. Cenniejsze są dla mnie te twoje odruchy oburzenia, niż szukanie racji. Wszystko mi jedno czy ją mam czy nie mam, ważniejsze jest, że te odruchy i wnioski płyną z czegoś pięknego, z tej bardzo ludzkiej miłości do innych ludzi. Podoba mi się. Więc czemu miałbym to zmieniać? Dajesz dobry przykład innym, bo to właśnie na tym, co tobą kieruje w tych poglądach, powinno się budować swoją wizję Boga, a nie wbrew temu!
Zgadzam się więc z tobą, że to skandal, że wielu ludzi po kościołach dla swoich przekonań zagłusza w sobie te ludzkie odruchy. Jak ci to w czymś pomoże, możesz mnie wrzucić do tej samej kategorii, a ja - czy chcesz czy nie - zawsze się zastanowię, czy może nie masz racji. Ale lepiej nie przebywaj ze mną za dużo, bo szybko zauważysz, że nijak do ludzi z tej kategorii nie pasuję. O jaka wtedy kategoria zostanie?
Mniejsza z tym, może kiedyś będzie okazja pogadać bardziej prywatnie. Może na OdwykCampie? Jak nie będzie to szkoda, bo to jedna z tych spraw, o których nie za dobrze się pisze. Litery są zbyt rzeczowe i zimne na takie tematy. Nie przekazują dobrze tego co chcę powiedzieć. Szkoda, że nie można po prostu wejść w czyjąś głowę na chwilę i zobaczyć świat jego oczami. To by wiele rzeczy uprościło.
Pewnie Black Mirror zrobi kiedyś o tym odcinek.