Eliahu, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo podobnie przedstawiają to co napisałeś pisma Greckie.
W Łuk 11:13 Jezus mówi, że Ojciec „da ducha”. To też jakaś forma mocy albo natchnienia.
Nie kojarzę by jakikolwiek chrześcijanin opisany w listach modlił się „do” ducha.
Wg ewangelii i listów chrześcijanie dzięki duchowi świętemu rozumianemu jako moc/natchnienie/siła od Boga mogli dokonywać podobnych rzeczy jak te opisywane w pismach Hebrajskich.
Szczególnie w Dziejach Apostolskich sporo tego jest, otrzymywali jakąś formę mocy/natchnienia/siły (np: 6:3-5;8:15; 11:24) i zgodnie z tym działali.
Dziwnie, że od czasów biblijnych tak to się zmieniło i większość podających się za chrześcijan woli widzieć w duchu Bożym coś (albo kogoś) co należy czcić niż co może pomóc w działaniu na rzecz Boga.
Dziwne, bo raczej niebiblijne...
Ciekawa sprawa z tym „złym duchem bożym” jest. Też się nad tym zastanawiałem. O Saulu chyba coś takiego było napisane?
Wydaje mi się, że do tego typu zachowań odnosi się Hebr 4:12.
W bardzo konkretnych sytuacjach gdy sprawa jest jasna, bo są podane dokładne informacje na ten temat jak postąpić, lub są inne dowody (np cuda) potwierdzające to co powinno się zrobić i trzeba dokonać wyboru i zacząć działać to okazuje się jakie człowiek ma pobudki.
Gdy dotyczy to spraw związanych ze spełnianiem woli Bożej to sprawa robi się poważna. Widać to szczególnie w sytuacji np proroków działających pod wpływem ducha Bożego gdzie Bóg przypadki „samowolki” bardzo poważnie traktował.
Zresztą, podobnie było w przypadku Ananiasza i Safiry opisanych w Dziejach.
Saul też wiedział, że Dawid został wyznaczony przez Boga na króla, ale mimo to (a może właśnie dzięki temu) w bardzo wyraźny sposób występował przeciw niemu (próbował go zabić, przez co w bardzo jasny sposób określił się) sprzeciwiając się pośrednio Bogu.
Teraz dzięki Biblii mamy mnóstwo informacji o tym kim jest Jedyny Bóg Jehowa.
O tym Bogu mówią zarówno pisma Hebrajskie jak i Greckie.
Wiadomo co lubi a czego nienawidzi. Wiadomo za co nagradzał, a za co karał.
Warto by się zastanowić jak ten Bóg, który wymaga wyłącznego oddania (np: Wyjścia 34:14; Izaj 42:8;Mat 4:10) podejdzie do ludzi, którzy uparcie rozmieniają Jego chwałę na dwa, trzy, albo jeszcze drobniej obdzielając nią świętych, wizerunki itp itd...
Martin, co to znaczy „znać Boga”?
Z czym może wiązać się takie przekonanie, albo deklaracja?
Czy „znajomości” w tym przypadku to jakaś taryfa ulgowa?
Nie masz wrażenia, że może wiązać się to z jakąś dodatkową odpowiedzialnością?
Bardzo podobnie przedstawiają to co napisałeś pisma Greckie.
W Łuk 11:13 Jezus mówi, że Ojciec „da ducha”. To też jakaś forma mocy albo natchnienia.
Nie kojarzę by jakikolwiek chrześcijanin opisany w listach modlił się „do” ducha.
Wg ewangelii i listów chrześcijanie dzięki duchowi świętemu rozumianemu jako moc/natchnienie/siła od Boga mogli dokonywać podobnych rzeczy jak te opisywane w pismach Hebrajskich.
Szczególnie w Dziejach Apostolskich sporo tego jest, otrzymywali jakąś formę mocy/natchnienia/siły (np: 6:3-5;8:15; 11:24) i zgodnie z tym działali.
Dziwnie, że od czasów biblijnych tak to się zmieniło i większość podających się za chrześcijan woli widzieć w duchu Bożym coś (albo kogoś) co należy czcić niż co może pomóc w działaniu na rzecz Boga.
Dziwne, bo raczej niebiblijne...
Ciekawa sprawa z tym „złym duchem bożym” jest. Też się nad tym zastanawiałem. O Saulu chyba coś takiego było napisane?
Wydaje mi się, że do tego typu zachowań odnosi się Hebr 4:12.
W bardzo konkretnych sytuacjach gdy sprawa jest jasna, bo są podane dokładne informacje na ten temat jak postąpić, lub są inne dowody (np cuda) potwierdzające to co powinno się zrobić i trzeba dokonać wyboru i zacząć działać to okazuje się jakie człowiek ma pobudki.
Gdy dotyczy to spraw związanych ze spełnianiem woli Bożej to sprawa robi się poważna. Widać to szczególnie w sytuacji np proroków działających pod wpływem ducha Bożego gdzie Bóg przypadki „samowolki” bardzo poważnie traktował.
Zresztą, podobnie było w przypadku Ananiasza i Safiry opisanych w Dziejach.
Saul też wiedział, że Dawid został wyznaczony przez Boga na króla, ale mimo to (a może właśnie dzięki temu) w bardzo wyraźny sposób występował przeciw niemu (próbował go zabić, przez co w bardzo jasny sposób określił się) sprzeciwiając się pośrednio Bogu.
Teraz dzięki Biblii mamy mnóstwo informacji o tym kim jest Jedyny Bóg Jehowa.
O tym Bogu mówią zarówno pisma Hebrajskie jak i Greckie.
Wiadomo co lubi a czego nienawidzi. Wiadomo za co nagradzał, a za co karał.
Warto by się zastanowić jak ten Bóg, który wymaga wyłącznego oddania (np: Wyjścia 34:14; Izaj 42:8;Mat 4:10) podejdzie do ludzi, którzy uparcie rozmieniają Jego chwałę na dwa, trzy, albo jeszcze drobniej obdzielając nią świętych, wizerunki itp itd...
Martin, co to znaczy „znać Boga”?
Z czym może wiązać się takie przekonanie, albo deklaracja?
Czy „znajomości” w tym przypadku to jakaś taryfa ulgowa?
Nie masz wrażenia, że może wiązać się to z jakąś dodatkową odpowiedzialnością?